Zondag
28 september
tot
zaterdag
4 oktober |
Week 6
Zondag
Alweer zondag, ook hier schijnt de tijd om te vliegen.
In de samenkomst kregen we o.a. de eerste helft van het tweede deel van de dvd over de grootheid van het heelal te zien. Ik weet nu weer hoe de man heet die vol enthousiasme voor de camera uitleg geeft en de nadruk legt op Gods geweldige scheppingswerk en onze nietigheid daarbij vergeleken. Luis Guglio. Dit keer werden er tamelijk veel liederen gezongen, helaas voor ons, veel onbekende. Maar later in de week zei iemand heel blij tegen mij dat ze nog aan me gedacht had, omdat er (voor hun doen) zoveel gezongen was. Ik had er een keer een opmerking over gemaakt en gezegd dat ik zo van zingen houd. Toch leuk dat er zo wordt meegeleefd. Het is over het algemeen zo fijn om ons hier zo geaccepteerd te weten.
’s Middags hadden we het weer lekker rustig samen. ’s Avonds waren we uitgenodigd om bij een familie te komen eten die hier dichtbij in een stam gaat werken..
Maar voor het zover was heb ik nog even mijn creativiteit uit de kast gehaald op een andere manier dan ik normaal doe.
Aangezien je geen Blokker of Hema in de buurt hebt en ook niet altijd vindt wat je graag zou willen, moet je wel eens iets verzinnen. Ik had vanaf het begin dat we hier waren al allerlei verpakkingen, kleine en grote dozen, bewaard om die ooit in te zetten als opbergmateriaal.
In Nederland had ik allemaal van die plastik mandjes, enz. om kleine spulletjes in op te bergen. Hier zullen ze ook wel zijn, maar ik heb ze nog niet in de winkels gezien.
Ik had bedacht dat ik die doosjes wel kon bekleden. Als kind had ik dat van een tante gezien, die deed zulke dingen. Van Annette had ik een keer een stapeltje tijdschriften gekregen om te lezen en te bekijken, daarna mocht ik ze wegdoen. Aan tijdschriften kom ik helemaal niet toe, heb daar ook (nog?) geen behoefte aan. Maar nu heb ik allerlei kleurige plaatjes uitgeknipt en om te beginnen de doos waar mijn nieuwe strijkijzer in had gezeten, leuk beplakt. Ik had een keer een flesje knutsellijm gekocht, plakband hebben ze hier ook al uitgevonden, dus! Ik vond het zo leuk om te doen, even nog leuker dan naaien. Ik ben er uren mee bezig geweest. Mijn eerste resultaat, waar ik heel tevreden over was en stiekem best een beetje trots, tijdelijk ergens op een kastje gezet, een beetje voor de sier (tot ik het voor een bepaald doel zou gaan gebruiken). De volgende dag toen Sinco in de buurt van het kastje waar het opstond iets aan de muur ging hangen, vroeg hij: “Moet dat doosje hier blijven staan?” met een gezicht van: “Kunnen we die troep niet beter meteen weggooien?” Grrrrrr!
Ik heb hem uitgelegd dat ik daar uren mee bezig was geweest en hem getracht te overtuigen dat het MOOI was! Hij deed zijn best om het mooi te vinden, maar het kwam niet overtuigend over. Hij deed nog wel een min of meer gelukte poging om zich te verontschuldigen. Mannen!!!!!!l! (Sorry voor de mannen die wél oog hebben voor leuk beplakte doosjes ). :-)
Om 6 uur gingen we dus naar onze gastvrouw en gastheer. Een gezin met twee kleine kindertjes dat zich aan het voorbereiden is om in de Bush in een stam te gaan wonen en werken. Er wordt momenteel druk gebouwd aan hun huis daar. We hadden de keuze om in het Duits of Engels te communiceren, het werd Engels, en als ze er niet goed uit kwamen, moedigden we hen aan om het in het Duits te zeggen, niet dat dit vaak nodig was hoor! Tijdens de heerlijke maaltijd, die bestond uit zelfgemaakte noedels met een gehakt/tomatensaus, kregen we hun verhaal te horen.
Het is een heel verhaal, en ik wil het graag in verkorte versie vertellen, omdat ik zelf heel erg onder de indruk was geraakt. Af en toe laat ik misschien teveel weg, vanwege de privacy, maar ik hoop jullie te laten meegenieten van Gods bijzondere leiding in de levens van gewone mensen. De strijd en de overwinning. Het leren vertrouwen op de God die het beste met ons voor heeft. Ik schrijf dit tot eer van de Naam van onze God!
Zij was van huis uit niet christelijk opgevoed. Ze vroeg zich al wel heel jong af hoe het zat met God en geloven. Haar vader maakte een keer een opmerking toen ze een jaar of twaalf was, die mede bepalend was voor de loop van haar leven.
Hij zei: “Ik geloof niet dat er een God bestaat!”
Zij werd enorm aan het denken gezet door het feit dat hij niet had gezegd: “Er bestaat geen God”!
Op de een of andere manier had ze een Bijbel in handen gekregen, en toen ze op 14-jarige leeftijd een poos ziek was en op bed moest blijven is ze begonnen met het lezen van die Bijbel. Ze begon met lezen zodra ze ‘s ochtends wakker was en kon nauwelijks ophouden en las door tot de avond. En zo ging dat een paar weken achter elkaar tot ze heel de Bijbel gelezen had. En ze kwam tot het duidelijke besef dat dit niet zomaar een Boek was door mensen geschreven.
Maar omdat ze geen gelovigen in de buurt had en natuurlijk de weg verder ook niet wist, heeft ze er verder niets meegedaan. Op ongeveer 21-jarige leeftijd was een vriend tot het geloof gekomen en nodigde haar uit om eens mee naar de kerk te gaan. Ze stemde toe, maar eigenlijk had ze behoorlijk veel tegenzin, want ze dacht dat je in de kerk alleen maar gehersenspoeld werd en daar paste ze voor. Maar omdat ze nu eenmaal had afgesproken, en die vriend op haar wachtte, moest ze wel op de afgesproken tijd daar zijn en ze had zich stellig voorgenomen dat zij absoluut niet gehersenspoeld zou worden.
Alles ging anders. Vanaf het moment dat zij de drempel over was voelde zij zich overdekt als door een warme wolk van liefde. Ze heeft helemaal niet “gehoord” wat er verder in die dienst gezegd is, maar ze was enorm onder de indruk van de warmte en liefde die ze daar had ervaren.
Dat was het begin. Er kwam een heel verhaal, waar ik alle details niet goed meer van herinner, maar na veel belevenissen en ook strijd is ze tot het geloof in Christus gekomen. Haar vader was erg boos, maar zij liet zich daar niet door ontmoedigen. Ze had een goede opleiding gedaan en kreeg later en goede baan in een laboratorium. Op een zeker moment heeft de Here haar duidelijk gemaakt door een woord in de Psalmen dat zij geroepen werd om de zending in te gaan. Via allerlei wegen is zij uiteindelijk in Engeland in Northcotes terecht gekomen op de Bijbelschool van NTM. Ze was intussen al een jaar of 33. In die tijd had ze wel eens gebeden, dat zij alleen wilde trouwen met de man die God voor haar zou aanwijzen want ze wilde beslist niet trouwen alleen maar om getrouwd te zijn en kinderen te hebben, hoe graag ze dat ook wilde. Ze had te vaak gezien dat mensen met de verkeerde partner getrouwd waren. Ook had ze een vriendin die, net als zij, ook geroepen was in de zending, en een man ontmoette, die met haar wilde trouwen. Hij zei ook geroepen te zijn voor de zending maar toen ze eenmaal getrouwd waren bleek dat hij zich toch niet echt geroepen voelde, en zo bleven ze in hun eigen land werken en wonen. Dit wilde zij beslist niet! Zij was vast besloten aan haar roeping gehoor te geven. Ze had nog een speciaal teken gevraagd voor als ze de man zou ontmoeten die God voor haar had uitgekozen en nadat ze een jaar (of misschien al twee) op de Bijbelschool gezeten had, kwam er in het nieuwe leerjaar "haar" man, en de ontmoeting ging zoals zij in haar teken gevraagd had. Zij wist dus, dit moet de man zijn die God heeft uitgekozen voor mij.
Hij was ongeveer dezelfde leeftijd als zij. Ze raakten bevriend.
Hij was wel min of meer christelijk opgevoed, maar hij was een enorme materialist. Toen hij begin 20 was werd hij bewust christen. Via problemen in zijn relaties met meisje hield God hem zelf de spiegel voor: Jij voelt je nu wel in de steek gelaten, maar hoe toegewijd ben jij aan mij?
Ook werd hij in die tijd telkens bepaald bij zijn materialistische inslag. God maakte hem duidelijk dat hij zich niet zo aan het aardse moest hechten als hij Hem wilde dienen. Want dat wilde hij wel. Na veel strijd deed hij afstand van zijn drie kano’s, zijn afgoden, zoals hij het zelf noemde. Hij was al jaren betrokken bij een project van een christelijke organisatie waarbij ex-gevangenen weer in de maatschappij worden geïntegreerd. Hij schonk zijn kano’s aan hen. Ook voelde hij zich in die tijd wel geroepen om naar het zendingsveld te gaan, maar hij stribbelde behoorlijk tegen, want hij had een grote afkeer van muggen en ook hield hij niet van uitdagingen. Enkele jaren later kwam hij toch bij de Bijbelschool van NTM in Engeland aan en ontmoette daar zijn huidige vrouw.
Ze wisten dat ze voor elkaar bestemd waren.
Tijdens een verlof verloofden zij zich en gingen later weer terug naar Engeland om de zendingsopleiding af te maken.
’s Zomers trouwden ze. Hier zit een heel verhaal in van Gods bijzonder leiding in hun leven, maar dat moet ik jullie helaas onthouden.
Nadat zij dat leerjaar afgerond hadden gingen ze op huwelijksreis. Inmiddels was zij zwanger en in plaats van een zorgeloze vakantie met z’n tweetjes, werden ze (opnieuw) op de proef gesteld. Zij brak haar been en kwam in een lokaal mediterraan ziekenhuis terecht. Ze had veel pijn. Zoiets was altijd haar grote angst en afkeer geweest. Bovendien moest zij verzorgd worden door haar kersverse man. Daar hebben de zusters geen tijd om de patiënten te verzorgen enz. Dat doet de familie. Maar nu moest haar man dat doen. Uiteraard had hij daar helemaal geen ervaring mee, maar ook nu leerden ze een les. Ze waren helemaal op elkaar aangewezen. Alles wat ze meemaakten waren lessen in vertrouwen op God en voorbereidingen voor een toekomst in de rimboe! Later werd een gezonde zoon geboren en toen ze met de opleiding klaar waren en wisten dat ze geroepen werden om naar PNG te gaan, gingen ze eerst afscheid nemen van hun familie. Ook daar kregen ze weer behoorlijk tegengas.
Nu zijn ze alweer een jaar of vier hier. Maar de afgelopen jaren gingen niet zonder slag of stoot, ik meen dat ze wel 14 keer hun huisraad hebben moeten inpakken om allerlei redenen. Er is nog een dochtertje geboren. De kinderen zijn nu 5 en 3 jaar oud. Nu hopen ze eindelijk na al die voorbereidingen over een paar maanden op de definitieve plaats te komen, waarvoor al deze voorbereidingen en strijd nodig waren. Ze zullen samen met een ander jong gezin, dat hier nu ook nog op het terrein woont, bij een naburige stam gaan wonen en werken, dus ze komen niet zo heel ver hier vandaan te wonen. Maar wel echt in de Bush.
Ik hoop dat ik met dit verhaal jullie heb kunnen aanmoedigen ook in al jullie keuzes echt op God te vertrouwen, want of je nu in de zending geroepen wordt of op een andere manier je leven hier op aarde mag leven, God roept ons allemaal op om op welke plaats dan ook voor Hem te leven en op Hem te vertrouwen. Ook voor ieder van ons gelden de woorden die Hij aan Israel beloofd heeft:
Want Ik weet, welke gedachten Ik over u koester, luidt het woord des HEREN, gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven. (Jeremia 29:11).
Zoals ik al schreef heeft dit getuigenis mij dagen bezig gehouden in stille verwondering. God is zo goed!
Maandag
Maandag was een werkdag voor ons allebei. Sinco is bezig met voorbereidend werk voor school en ik met huishoudelijke dingen. Ik heb nog een vitrage gemaakt, maar helaas ontbreekt nog materiaal om het op te hangen, dus nog even geduld. Ook geen Gamma en Karwei in de buurt helaas.
Dinsdag
’s Morgens ben ik een hele tijd in de bibliotheek bezig geweest om boeken op te ruimen. Dat was best een klus. Voor de vakantie was het de taak van de kinderen om de boeken in de kasten terug te zetten, nu moest ik dat doen. Er zit een bepaald systeem in, en dat moest ik dus nog voor mezelf ontdekken.
Er is deze week een conferentie op ons terrein om de strategie te bepalen voor het bereiken van de stammen. Hiervoor kwamen veel gasten uit allerlei plaatsen van PNG, maar ook uit Indonesië. Vorige week kregen we een rondzendbericht met de vraag wie er dinsdagavond gasten te eten wilden hebben. Wij hadden ons opgeven en er zouden vier mensen komen bij ons.
‘s Middags ben ik op tijd begonnen met het bereiden van de maaltijd. Ik was zowaar een beetje zenuwachtig. Normaal draai ik mijn hand er niet voor om, maar ja, alles is hier nog steeds een beetje wennen. Maar op de afgesproken tijd was alles klaar en juist op het moment dat de eerste gast binnenkwam viel de stroom uit! Snel een paar zaklampen opgezocht, wat kaarsje en waxinelichtjes aangedaan, en zo hebben we in het zwakke licht vier onbekende mannen verwelkomt. Toen ze er allemaal waren zijn we aan tafel gaan zitten en al gauw gingen de lichten en ventilatoren weer aan, en konden we elkaar weer goed zien. Het was ook nu weer een bijzondere ontmoeting. Vier zendelingen met alle vier hun eigen verhaal. Twee van hen werken in Indonesië, dus het was wel leuk om wat over onze Indonesië periode te vertellen en wat woorden te wisselen in het Indonesisch. Maar omwille van de anderen bleef de conversatie toch in het Engels.
Van al de getuigenissen zou ik een heel boek kunnen schrijven. Het is echt zo bemoedigend te horen hoe al deze mensen uit hun vertrouwde wereldje geplukt zijn en aan de roep van God gehoor hebben gegeven!
Woensdag
Vanaf vandaag logeren in het huis naast ons twee echtparen. Het ene echtpaar komt oorspronkelijk uit Belgie, het andere uit Canada, maar de vrouw is Nederlandse van afkomst, getrouwd met een Canadees. Beide echtparen wonen en werken al heel wat jaartjes in de stammen. Uiteraard konden we nu weer even leuk Nederlands praten. Zij vonden dat ook wel eens even fijn!
Ach, ook hun geschiedenissen zijn zo bijzonder, echt, er gaat een wereld voor je open, als je eenmaal betrokken raakt bij de zending.
Ik ben zelf in 1973 geroepen om voor een jaar naar België te gaan en heb daar bij de Belgische Evangelische Zending (B.E.Z.) meegedraaid in een jaarteam in Turnhout (vlak onder Breda). Voordat er voor ons team in Turnhout woonruimte beschikbaar was, werden we een week of zes ondergebracht in Genk. We kregen daar een training en de meisjes logeerden in het Kinderhuis, de jongens in het Kerkgebouw aan de overkant van de weg. Daar kregen we ook de lessen. Laat “ons” Belgische echtpaar nu juist uit Genk komen! Toen ik daar was, waren zij nog kinderen en nog geen christen. Maar zij zijn wel in die kerk waar wij ook heen gingen tot het geloof gekomen en we hadden verschillende gemeenschappelijke bekenden. Zo is de wereld toch weer klein!
Sinco is vandaag vooral bezig geweest met het opruimen van het klaslokaal en het voorbereiden van lessen.
Donderdag
De conferentie is begonnen.
Deze dagen stonden bol van de ontmoetingen.
Tussendoor hebben we ons werk gedaan en zijn op vele manieren bemoedigd.
Gezamenlijke maaltijden, af en toe een klein of wat groter “uitje”, om de gasten wat meer van de omgeving te kunnen laten zien. Sommigen waren nog nooit eerder op dit eiland geweest en werken op het hoofdeiland (vaste land noemen ze dat hier, of in het Engels het main-island).
Vrijdag
Met een groepje vrouwen, twee mannen en een aantal kinderen ben ik vrijdag meegeweest naar één van de mooiste plekjes van de wereld! Walindi!
Maar daarover vertel ik een volgende keer. Sinco bleef thuis om aan schoolzaken door te werken.
Zaterdag
Een dag van ontmoetingen en gewoon werken. Vanavond heeft de leerlingenraad van de Malangoschool een spaghetti maaltijd verzorgd voor alle gasten en gezinnen. Dan kun je even gezellig met elkaar optrekken. Heel geslaagd. Wij maakten kennis met een Australisch echtpaar dat ook pas op hun 50e hier aankwam om in de stammen te gaan werken. Ze zijn nu al 11 jaar hier en kennelijk echt op hun plek.
Morgen mag Sinco in de kerk zijn spijkerplankje demonstreren en het verhaal erbij vertellen dat je als christenen alleen maar het lichaam van Christus vormt als je op het juiste fundament je leven bouwt, elkaar in liefde aanvaard tot eenheid, en je houdt aan het Hoofd: Jezus Christus. Dan gebeuren de onmogelijkste dingen... in dit geval 10 spijkers leggen op de kop van 1 spijker in een plankje. Klik hier. |
|
